جوانی ام بنگرچون دری گران دارم
به پیری ام بنگر شکوه ها از آن دارم
نشسته گرد یتیمی به روی صورت من
هزار سال از این غم قدی کمان دارم
چه ها کشیده دلم موبه مو نمی گویم
منی که موی سفید غمی نهان دارم
بگیر خنچر تیزی درون من بشکاف
درون سینه خود گنج بی نشان دارم
کسی به حال من غمزده نمی گرید
از این بلا که تنی پیرو ناتوان دارم
چو نی به ناله بیایم از این غم جانسوز
کنون مرا که دو چشمی خیس و خونفشان دارم
کسی به یاد من بلبل حزین دل نیست
هزار غنچه نشکفته در خزان دارم
در میانسالی اگر یاد جوانی کرده ام
پیری ام احساس عجز و ناتوانی کرده ام
با عصا و با ید بیضا به جنگ کفر رفت
همچو موسی در جوانی من شبانی کرده ام
این چه حرفی هست گفتی با من آزرده دل
جان فدایت هر زمان با من بمانی کرده ام
در گلستانی که باغش را خزان پرپر نکرد
همچو بلبل تا سحر من نغمه خوانی کرده ام
در میانسالی مگر خواب خیالی داشتم
وه چه زیبا یاد آن سرو روانی کرده ام
دل به آن ابرو کمان و خال هندو داده ام
عشقبازیها فزون با یار جانی کرده ام
نا از او دیدم بدیها بی شک ای مشکل گشا
من وداع با فانی و دنیای فانی کرده م
پسری پاک و چه زیبا به رضا داد
که خدایش همه دنیا به رضا داد
به خدا عاشق و شیدا به رضا داد
این پدر محو تماشای پسر
این خدا خالق زیبای اثر
این پدر نام جوادش بنهاد
کرم و جود در او هست زیاد
حق به حق دار اگر او می داد
پس بگوئید که او نور خداست
پسر ضامن آهو رضاست
من از این دیدن مویش حیران
همه از دیدن رویش حیران
می رود هر که به سویش حیران
عاشقی هست که دیوانه رویش نشود
همچو من مست زپیمانه رویش نشود
پرفسورهای زمینی میهمان آسمان
می نویسند قصه هایی از زبان آسمان
وه چه زیبا و دل انگیز است باورکردنیست
این هلالی شکل و این رنگین کمان آسمان
اینکه می بینی خدایی را بزرگ آورده است
انجم و لیل نهار اندر میان آسمان
مات و مبهوتیم و حیران ای خدا
این کشا کشها نباشد در توان آسمان
آیه قرآن که نازل می شود
حرفها بسیار دارد از مکان آسمان
ابری و باران زده ست اینجازمین
هر دو باشد گفتنی یکجا از آن آسمان
گفته اینجا خوب و نازک بین بگو
رازهای جاودانی از نهان آسمان
در خانه قمر داشت چه غم داشت
گویی سه پسر داشت چه غم داشت
از مرگ خودش همان که گفتیم
مردی که خبر داشت چه غم داشت
