نقد و شعر و ادبیات

این همایون قامت رعنا قیامت می کند

تا بیاید کی کجا فردا قیامت می کند

بین ابر آسمان همچون هلاله ماه بود

روی ماهش چون شود پیدا قیامت می کند

تا جهان در هجر او می سوزد و آتشگده ست

آتشی پیدا در این معنا قیامت می کند

 

تا جهان هست و خدایی هست و عالم برقرار

این قیامت قامت رعنا قیامت می کند

همچو دریایی که می بینی میان جزر و مد

دائما از دید ما دریا قیامت می کند

بی شک او در عالم هستی نمی گنجد ولی

کرده عاشق اینهمه شیدا قیامت می کند

همچو او دیگر نمی آید به دنیای جنون

اینچنین خورشید گرمازا قیامت می کند

های و هو دیگر بس است ای مدعی خاموش باش

این قد و قامت بنازم تا قیامت می کند

 

طرح لبت را چون گلی زیبا کشیدم

زیبا تر از زیبایی لیلا کشیدم

تاآمدم روی تورا تصویر کردم

تصویری از روی تو با غوغا کشیدم

گاهی تو را در خنده و گاهی به گریه

با قطره های اشگ تو دریا کشیدم

 

                         از درد و غم عشق چه آمد به سر من

                               وای از من و این های که خون شد جگر من

                               سر می کنم ای ماه شبی با غم عشقت

                               ایـــن دیـــــده خـــونین مــــن و اشگ تر من

                               مـــــن بی تو از ایــــــن بازی ایام گذشتم

                                دیــــدی که چـــه آمـــدچه بگویم به سر من

                                مـــن از تو و از ایـــن دل خونیــــن گله دارم

                                 ای نو گـــل خنـــــدان که گذشتــــی زبر من

                                 من نیز هر آنجا که تو باشی خوش و خــرم

                                 تا تیره شبـی هست نباشــــد ســـــحر من

                               پیداست که عاشق همه شب ناله دهــد سر

                                 گویـــد که چــه آمــد چـه بگویـم به سـر من

                                عاشق چو بمیــرد به خدا زنده عشـق است

                                 ایـــن مــرگ نباشــــد همـــه جا در نظر من

                                 چــون کــــوه گــــدازی کــــن و آتشگـــــده بر پا

                                 تا عشـــــق ببینـــد تــن بــی بــال و پر من