نقد و شعر و ادبیات

جوانی ام بنگرچون دری گران دارم

به پیری ام بنگر شکوه ها از آن دارم

نشسته گرد یتیمی به روی صورت من

هزار سال از این غم قدی کمان دارم

چه ها کشیده دلم موبه مو نمی گویم

منی که موی سفید غمی نهان دارم

بگیر خنچر تیزی درون من بشکاف

درون سینه خود گنج بی نشان دارم

کسی به حال من غمزده نمی گرید

از این بلا که تنی پیرو ناتوان دارم

چو نی به ناله بیایم از این غم جانسوز

کنون مرا که دو چشمی خیس و خونفشان دارم

کسی به یاد من بلبل حزین دل نیست

هزار غنچه نشکفته در خزان دارم